علل ایجاد بی اشتهایی
بیاشتهایی عصبی (AN) یک بیماری شدید و ناتوان کننده با یکی از بالاترین میزان مرگ و میر در بین هر اختلال روانپزشکی است. مطالعات اپیدمیولوژیک نشان میدهد که AN بر مردان و زنان، کودکان و بزرگسالان، و افراد از همه نژادها و قومیتها تأثیر میگذارد، اگرچه برخی دادهها نشان میدهند که در میان زنان سفیدپوست شایعتر است. این بیماری با محدودیت شدید غذایی که منجر به کاهش وزن ناسالم بدن میشود، و همچنین تحریف تصویر بدن و ترس شدید از افزایش وزن مشخص میشود.
دوره بیماری اغلب طولانی است، بهبودی کند است و میزان بهبودی کامل کم است. در حال حاضر، درمانهایی که بر تغییر رفتار تأکید دارند (با نظارت بر غذا خوردن و وزن) مفیدترین درمانها هستند و هیچ روشی به عنوان درمان انتخابی ظاهر نمیشود. داروها به طور کلی ناامید کننده بودهاند و هیچ کدام تا به امروز توسط FDA برای درمان AN تایید نشدهاند.
روش تغذیه درمبتلایان به AN، از بسیاری جهات، به طرز چشمگیری مشابه است. نشان داده شده است که مصرف کالری را محدود و به طور خاص مصرف چربی را محدود میکنند. محدودیت غذایی میتواند به دلایل مختلفی فراتر از هدف کاهش وزن شروع شود. به عنوان مثال، برخی از افراد ممکن است به دلیل یک بیماری پزشکی یا پس از پیوستن به یک تیم ورزشی جدید، کاهش وزن را تجربه کنند.
هنگامی که رفتارهای محدود کننده غذایی ایجاد شد، به طور قابل توجهی در بین افراد مبتلا به AN مشابه میشوند: رژیمهای غذایی کم کالری با تنوع غذایی محدود و به ویژه اجتناب از چربی. خوردن نیز با اضطراب زیاد همراه است و اغلب با رفتارهای تشریفاتی همراه است.
متأسفانه، میزان عود پس از بستری شدن در بیمارستان بالاست. یکی از چالشهای درمان AN این است که الگوهای ناسازگار خوردن حتی پس از درمان حاد باقی میماند و نشان داده شده است که نتایج بدتر را در طولانیمدت نیز مورد انتظار میباشد. افرادی که غذاهای متنوعتری می خوردند و در پایان دوره بستری خود غذایی با تراکم انرژی بیشتری مصرف میکردند، تا یک سال پس از ترخیص از بیمارستان به احتمال زیاد وضعیت خوبی داشتند. درک چگونگی شکل گیری این الگوها و چرایی تداوم آنها میتواند بینشی در مورد چگونگی درمان بهتر این اختلال ارائه دهد.
اضطراب و AN
ارتباط بین اختلالات اضطرابی و AN مدت هاست که مورد توجه قرار گرفته است. شایع است که یک فرد مبتلا به AN یک اختلال اضطراب پیشین در دوران کودکی داشته باشد. ویژگیهای شخصیتی مضطرب از جمله روان پریشی، کمال گرایی و اجتناب از آسیب در میان بیماران مبتلا به AN رایج است. بیماران کم وزن مبتلا به AN طیفی از علائم اضطرابی را گزارش میکنند و امتیاز بالایی در مقیاسهای اضطراب دارند.
به طور خاص، اضطراب در زمان صرف غذا بسیار رایج است و به مصرف محدود آن کمک میکند، که ممکن است در تداوم بیماری مهم باشد. اضطراب زیاد، ترس از غذا خوردن و چاق شدن و استفاده از رفتارهای اجتنابی برای مدیریت اضطراب منجر به تداوم بیماری میشود.
عادت و AN
تداوم ریشهدار در روشهای تغذیه منجر به در نظر گرفتن این احتمال شده است که این رفتارها عادت شدهاند. عادات به عنوان رفتارهایی تعریف میشوند که آموخته شدهاند – ذاتی نیستند – و از طریق تکرار تقریباً خودکار شدهاند و در برابر تغییر بسیار مقاوم میباشند.
ممکن است یک نفر برای کاهش وزن تشویقاتی دریافت کرده باشد که با ارزش بوده است، در حالی که فرد دیگری ممکن است حس بهتر بودن به دلیل داشتن اراده قوی در کم غذا خوردن پیدا کند.
استرس، عادت و اضطراب در AN
به طور کلی، استرس ممکن است اضطراب و عادت را به یک مدل یک پارچه AN پیوند دهد. استرس باعث ایجاد تغییرات در سیستمهای انتقال دهنده عصبی مختلف (مثلاً دوپامین، گلوتامات) میشود و میتواند الگوهای عمل معمولی را تسهیل کند. مشخص شده است که بیماران حاد مبتلا به AN سطح کورتیزول بالایی دارند که با ترمیم وزن، عادی میشود.
علاوه بر این، گرسنگی سیستمهای هورمونی متعددی را تغییر میدهد که ممکن است بر یادگیری و شکلگیری عادت از طریق تعدیل عصبی تأثیر بگذارد. استرس و گرسنگی ترکیبی ممکن است اثرات اپی ژنتیکی داشته باشند که بر خطر ابتلا به AN یا حفظ اختلال تأثیر میگذارد.
مطالعه مقاله بعدی در خصوص درمان بیاشتهایی